Wat is Ayahuasca?

Ayahuasca wordt al duizenden jaren door de bevolking van het Amazonegebied gebruikt om in een hogere staat van het zijn te raken. Het wordt beschouwd als een medicijn, ook wel een entheogeen middel genoemd. Entheogeen betekent ‘in contact met God’. Het doel is zuivering van de ziel en losmaken van onderdrukte emoties. Het middel dient dan ook met respect behandeld te worden en is dus verre van een (recreatieve) drug! Een andere naam voor Ayahuasca is Yagé, maar het is in het Westen meer bekend onder de naam Santo Daime.

De werkzame stof in Ayahuasca is DMT. In Nederland staat DMT staat op lijst 1 van de Opiumwet. Het produceren, verhandelen, of in bezit hebben van DMT is verboden en strafbaar. Wanneer Ayahuasca in religieuze context wordt geconsumeerd, wordt dit niet vervolgd door de Nederlandse overheid.

Proceswerk in combinatie met Ayahuasca gaat dieper dan meditatie en gaat verder dan de gemiddelde therapie.

Introductie:

We beginnen met een kennismakingsrondje.  De begeleider heeft al vele jaren ervaring met Ayahuasca en is daarnaast  regressietherapeut. Hij vertelt dat je tijdens de Ayahuasca ook vorige levens kan ervaren. Van jezelf of van mensen die aan jou verbonden zijn. Vooral als deze mensen ‘onbewust’ zijn overleden en dit dus een trauma heeft veroorzaakt. Deze trauma’s kunnen dan via de deelnemers verwerkt worden. Ook je eigen geboorte kan traumatisch zijn. Conceptie, geboorte en dood staan dus centraal. Ervaringen, die we op bewust niveau al lang vergeten zijn, kunnen op een onbewust niveau nog steeds doorwerken op ons denken, voelen en handelen. Deze ervaringen komen samen in ons ‘pijnlichaam’.

Eerste avond

Iedere avond bestaat uit twee sessies.  Ik zie in het begin wat kleuren. Veel rood, een soort bloemen met zwarte randjes die open en dicht gaan. De bloemen worden donkerder en ik word voor een keuze gesteld. Welke kant ga ik op? Duisternis of licht? Ik kies voor het licht. Het zwart in de bloemen verdwijnt direct naar de achtergrond. Ik voel dat het het medicijn zijn werk begint te doen en word een beetje misselijk. De emmer staat binnen handbereik.

Ik kijk om me heen en vraag me af waar ik beland ben. Het lijkt wel een circus. Naast mij staat een man met zijn handen in de lucht, die begint te trillen alsof hij bezeten is. Iemand anders kruipt over de grond. Ik draai me om, zodat ik de aandacht bij mezelf kan houden, want ik wil niet overgeven. Het lijkt wel een achtbaan. Ik kruip in de foetus houding en zoek veiligheid en warmte onder mijn dekbed.

Want ik heb het opeens enorm koud. Terwijl ik naast de kachel lig, onder een dekbed met dikke sokken aan. Deze kou komt van binnenuit. Ik begin te rillen. Vanaf het moment dat ik het observeer is het weg.

Ik voel een enorme verbondenheid met mijn moeder, die is overleden toen ik jong was. Ik voel haar pijn. Haar verdriet dat zij haar kinderen op jonge leeftijd achter heeft moeten laten. Tegelijkertijd mijn eigen verdriet van het gemis van een warm nest. Een veilige haven. Ik denk dat ik in mijn hele leven nog nooit zo intens gehuild heb, terwijl ik normaal gesproken best een aardig potje kan janken. Zoveel verdriet, maar aan de andere kant ook zo’n  intens gevoel van verbondenheid en liefde, dat ook daardoor de tranen vloeien.

Terwijl ik wat rustiger word, hoor ik een andere vrouw huilen wat precies in mijn verhaal past. Het lijkt wel een herhaling van wat ik net ervaren heb in mezelf, maar nu vind het buiten mijzelf plaats.  Alles klopt en past in het moment. De muziek, de teksten, het gevoel, het licht, het verdriet. De muziek lijkt wel rechtstreeks uit de hemel te komen. Magisch. Ik hoor engelen zingen.

Zo ga ik door allerlei emoties heen. Wanneer stopt dit? Ik wil niet meer. Ik wil naar huis. Hoe kan het dat er mensen in de groep zijn, die dit al voor de vijftiende keer doen?  Vind één keer wel genoeg. Ik hoor de stem van de begeleider. Komen jullie voor de tweede ronde, vraagt hij? Wow, we zijn pas op de helft. Ik begin te lachen. Ik ben nog niet klaar.

Het tweede deel van de avond, verloopt met net zoveel verdriet en liefde. De assistente komt tussen de rondes door naar me toe om mij een dikke knuffel te geven. Ze vind dat ik het zo goed doe.  Zo voelt het ook. Ik ga er open in en vol doorheen. Door mijn verdriet, de liefde die ik voel, mijn twijfels, mijn angst, mijn gevoel van eenzaamheid. Ik moet het aangaan. Het gaat maar door.

Ik wil alleen zijn en met rust gelaten worden. In de keuken hoor ik een aantal mensen lachen. Ik blijf liggen en ga als laatste naar bed. Slapen lukt niet echt. Ik blijf malen in mijn hoofd. De volgende dag is er voldoende tijd om uit te slapen. We koken en eten gezamenlijk en delen we onze ervaringen met elkaar. Mijn gevoel van eenzaamheid blijft de hele dag als een waas over mij heen hangen.

Tweede avond:

Na gisteren zie ik er best tegenop. De begeleider geeft aan dat hij  het proces zelf als onrustig heeft ervaren. Ik ben dus niet de enige.

Nu word de intentie uitgesproken tot meer plezier en saamhorigheid. Ik sluit me daar met mijn eigen intentie bij aan. Het lijkt te werken. Iedereen ligt heel rustig. Ieder op zijn eigen matras. Ik voel een enorme verbondenheid met het universum.

Ik kijk naar een schilderij met een vrouw en één zwaan. Waar is  de andere zwaan? Zwanen zijn altijd samen. Dit is precies hoe ik mij voel. Het ontbreken van een wezenlijk deel. Dit schilderij, dit ben ik! Op het andere schilderij, een vrouw met een bol in haar hand. In de bol, het gezicht van een man. Huh? Verandert zijn gezicht nou?  Hoe langer ik kijk, hoe meer verschillende gezichten ik zie. Er staat ook een slang op het schilderij. De slang staat symbool voor negatieve ervaringen in mijn leven. Ook dit is mijn verhaal! Wat doe ik hier? Gaat dit over mij en moet ik hier zijn om mijn ziel te helen? Werd ik al verwacht? Ik kijk om mij heen, ieder zit in zijn eigen proces. Het lijken wel allemaal (strijdende) engelen, zo in het wit gekleed.

Het lemniscaat komt in gedachten voorbij. Geboorte en dood. Wedergeboorte. Terug komen als mens of door als engel?  Naast me gaat er  iemand flink over zijn nek. Ik zie hem met zijn gezicht in de emmer blijven hangen. Gatver, denk ik en draai me om. Hij heeft blijkbaar wat los te laten.

Ik word overspoeld door gevoelens van liefde en het gevoel te worden beschermd. Ik heb het leven. En een keuze. Kies ik voor geluk of angst? Het leven is een gift. Sta vol in het leven, wees dankbaar. Geluk zit in mezelf.

Een aantal mensen komen in gedachten voorbij en zie mezelf vanuit hun perspectief. Ik hoor mijn vader, die zich afvraagt wat er van mij geworden is. Mijn broertje komt in gedachten voorbij en ik voel zijn pijn. Ik voel mijn verantwoordelijkheid als oudste zus en mijn pijn daar doorheen. Ik zie hoe hij mij ziet. Niet hoe ik denk dat hij mij ziet, maar écht vanuit zijn perspectief. Alles is zo anders, zo duidelijk. Soms ervaar ik strijd met mensen in mijn omgeving. Ook dit zie ik opeens vanuit een heel ander perspectief. Is de wereld niet slecht of goed, maar is  het hoe ik er naar kijk?

Dan kom ik op het punt dat ik een zielcontract met iemand wil verbreken. Ik krijg geen duidelijk antwoord. Het is een gevoel. Een bevestiging van de keuze die ik heb gemaakt. Ik voel geen gemis, geen verdriet. Het is goed zo. Mijn keuze, mijn leven. Innerlijke rust, daar gaat het om. Vredig. Geen tranen meer. Het leven is te mooi om te huilen. Heb gisteren mijn diepste verdriet los kunnen laten.

Vanaf vandaag is het tijd voor een lach. Een glimlach komt op mijn gezicht. Op dat moment beginnen een aantal mensen uit het niets te schaterlachen. De muziek versnelt. Ze beginnen te dansen. Feestje. Wat een gezellige boel.Het sluit precies aan hoe ik mij op dat moment voel. En wat een verademing na mijn verdriet van gisteren. Ayahuasca kan dus ook leuk zijn.

Eén deelnemer blijft de hele avond in de emmer kotsen. Wel een grappige contradictie in vergelijking met de rest. Af en toe schieten we in de lach, als het geluid van het overgeven de boventoon voert. Later vertelt ze dat ze volledig in de war was. Ze wist niet meer welke taal ze sprak, voelde haar lichaam niet meer en leek van het ene universum naar het andere universum te vliegen. Zou ik ook misselijk van worden denk ik. We sluiten af in een kring, hand in hand en bedanken de goden, de engelen en de helpers. Het was een bijzondere avond. Wat een fijne energie. Nu proberen te slapen. Wat stukken beter gaat dan de avond daarvoor.

De volgende dag zien de schilderijen er nog steeds mooi uit, maar wel een stuk minder levendig dan tijdens de sessie. De hele ruimte heeft een ander soort energie. Was het allemaal een illusie?

Voor mijn gevoel heb ik veel los gelaten. Ik had voor de sessie niet verwacht, dat mijn verdriet rondom het overlijden van mijn moeder zo diep zat. Ik dacht dat ik het wel een plekje had gegeven.  Tijdens de sessie kon ik kind zijn, mijn emoties laten gaan en vond ik troost. Nu na de Ayahuasca vallen bepaalde gedrags- en denkpatronen beter op z’n plaats.

Ik ben benieuwd wat er naar boven komt als ik de Ayahuasca nog een keer ga doen. Je krijgt wat je aan kan. Eerst dit maar even laten bezinken.

Dank jullie wel Nanda en Joop van www.proceswerk.nl. Het was een bijzondere, intense en mooie ervaring.

N.B: Ayahuasca is een zeer intensief proces.  Ze zeggen wel eens dat Moeder Ayahuasca je roept als je er klaar voor bent. Het gebruik van de Ayahuasca verdient een dusdanig respect, dat het echt als medicijn moet worden gezien en ook als zodanig dient te worden gebruikt. Het is een hulpmiddel om aan de diepere lagen in  jezelf te werken, zodat je je angsten en diepste pijn onder ogen kan komen. Niet alleen uit dit leven, maar misschien ook uit vorige levens.  Confrontatie met je pijnlichaam. Karma. En niet geheel onbelangrijk: je zult ook bereid moeten zijn om over te geven  in een emmer in het bijzijn van vreemden, te schreeuwen, lachen en huilen. Kwetsbaar, grensverleggend en intens, maar zeker de moeite waard. ♥